Ondertussen in het Platinatijdperk

valt een grote envelop op de mat. We weten of hopen wat dat is. Waren we gek of niet? Gauw kijken. Als een kind zo opgewonden (kijken wat er in je schoen zit). Daar doen we het voor. Ja hoor het is het boekje. We slaan de bladzijde om en ... verrukking! Een echte en zeer fraaie dedicacé van de beroemste en meest succesvolle cartoonist aller tijden. Diegene die rond 1929/1930 met de Mary Gold Saga bijna 200 miljoen Amerikanen aan een krantenstrip had gekluisterd. Diegene die tweemaal een miljoenencontract kreeg aangeboden en dus in een riant landgoed woonde en zich met een te grote te snelle auto in 1935 te pletter had gereden. Nou ja die dus. Een prachtige dedicacé, alsof hij Tom Bowie kende, zo mooi. Zo mooi dat de vorige eigenaar het niet herkende en gedacht moet hebben dat het gedrukt was. Daardoor voor ons voor een habbekrats verkrijgbaar. Hij, Sidney Smith dus, moet dit ontelbare malen getekend hebben, maar het plezier spat van deze tekening af, alsof hij het voor de eerste keer getekend had. Met een beetje ecoline inkleuren, blosje op de wangen. De tekening zal niet rond 1918 zijn toen dit goedkope boekje werd gedrukt, maar zal waarschijnlijk aan het eind van de jaren twintig gemaakt zijn, op de top van zijn kunnen. Een dedicacé waar George Remi nog een puntje aan kan zuigen. Helaas zijn zijn krabbels vele duizenden euro's waard. Waarom? We pleitten hier voor een betere Sidney Smith lobby op de internationale kunstmarkt (als wij inmiddels genoeg originelen hebben verschaft). Hetzelfde geldt natuurlijk voor de andere onovertroffen tekenaars Winsor McCay en Frank King.